Halina Poświatowska - ***

Andrzej Zujewicz

czekałam długo
wspierałam włosy na ręce
podpórkę robiłam włosom
z moich rąk samotnych z palców
 

usta oszukiwałam pieszczotą
kolorowej szminki
czekajcie — mówiłam — ustom
przyfruną pocałunki
opadną
rojem pszczół w wasze różowe wnętrze
 

i piersi dotykałam ręką
szeptałam w uniesione końce
czekajcie — przyjdzie ten
w którego rąk zagłębieniu
znajdziecie przystań spokojną
 

i nóg strzelistym wieżom
odwróconym w dół
kłamałam — przyjdzie
i drżały — wierząc
 

teraz — rzucam to wszystko
w chłodną taflę lustra
jak w głęboki staw
i odwracam twarz i się śmieję
 

 * * *

ta miłość jest skazańcem
zasądzonym na śmierć
umrze
za krótkie dwa miesiące
 

na świecie jest przestrzeń i czas
odejdziesz ode mnie
 

na świecie jest niemoc i konieczność
nie zatrzymam cię
żadnym pocałunkiem