Nie marmur, nie książęcych pomników złocenia —
Jeśli co wiecznie przetrwa, to ten wiersz jedyny:
W nim będzie wciąż się jarzył blask twego istnienia,
Gdy głaz tablic obrosną Czasu pajęczyny.
Niech wojenne zniszczenie posągi obali,
Niech gmach zrównają z ziemią batalie najkrwawsze —
Miecz Marsa nie tknie ani pożar nie osmali
Słów, w których żyjesz, w których żyć będziesz już zawsze.
Wbrew śmierci, zapomnieniu — dwom potężnym wrogom —
Będziesz wciąż iść przed siebie, a chwały twej ślady
Ujrzą oczy potomnych,wszystkich, którzy mogą
Żyć jeszcze na tym świecie aż po dzień zagłady.
Nim w ów dzień Sądu kształt twój żywy z grobu wstanie,
Żyj w tym wierszu, miej w oczach kochanków miesz
kanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz